Preludium gis-moll, dwunaste, ma kształt i charakter bliski etiudzie. Ciemne, nawet ponure, nieco obsesyjne i niemal agresywne – w sposób wyrazisty zamyka kolejną grupę sześciu preludiów. Operuje skontrastowaną wewnętrznie fakturą, dynamiką i artykulacją. Nosi nawet pewne cechy tonu balladowego.
