Etiuda f–moll to jedna z trzech, które w przyjacielskim geście podarował Chopin dwu znakomitym muzykom: Fétisowi, najwybitniejszemu paryskiemu teoretykowi, któremu Chopin zawdzięczał entuzjastyczną recenzję z pierwszego w Paryżu koncertu, i Moschelesowi, z którym wspólnie muzykował na dworze królewskim w Saint–Cloud. Fetis i Moscheles przygotowywali szkołę dla pianistów wyższej rangi: Métode des Méthodes – Metodę Metod gry fortepianowej. Chopin dostał i przyjął konkretne zadania. Napisał trzy Etiudy, z której każda posiadała jakiś cel ściśle techniczny, na przykład: niezależność rąk. W etiudzie pierwszej, w f–moll, na każdą z trzech nut melodycznej arabeski przypadają cztery nuty akompaniamentu.
