W ostatnim z Walców op. 34, F-dur, Chopin powrócił do stylu reprezentowanego przez pierwszy z walców (As-dur) i zarazem do stylu, w jakim został skomponowany Walc Es-dur op. 18. Jako typowy Grande Valse Brillant epatuje on brawurą i błyskotliwością, lecz nie snuje przy tym choreicznej narracji. Zwarty, lapidarny, wyrażony symetryczną formą i operujący środkami ostrymi, wprost porywa w wir zabawy i tańca, jednego z tych, które tańczy się jak oberka, czyli do utraty tchu.
