Wiele wskazuje na to, że u Chopina zaraz po fortepianie szła wiolonczela. Lubił jej głębokie, miękkie, śpiewne i szlachetne brzmienie. Czasami w trakcie słuchania utworów fortepianowych może się wydawać, że w niektórych partiach odzywa się głos tego instrumentu. Jednym z takich właśnie utworów jest Walc Des–dur (wydany przez Fontanę jako opus 70 nr 3), obdarzony frazą wiolonczelową o szczególnym znaczeniu, walc z tajemnicą. Jej wyjawienie zawdzięczamy zachowaniu się listu z 3 października roku 1829, adresowanego do Tytusa Woyciechowskiego. Mowa w nim o „ideale” (chodzi o Konstancję Gładkowską), który „inspirował kompozytorowi walczyka, razem z listem przyjacielowi przekazanego”. „Uważaj jedno miejsce krzyżykiem (w nutach) oznaczone” – pisał Chopin w liście. „O tym nikt nie wie prócz Ciebie. W Trio śpiew basowy powinien dominować aż do górnego es wiolina w 5–tym takcie – O czym Ci niepotrzebnie pisać, bo czujesz”.
Dziw bierze, że ten pierwszy z dwu walców skomponowanych w tonacji Des–dur nie zyskał w oczach kompozytora tyle uznania, by go wydać. Jest subtelnie kontrapunktowany, a przez to nieco „rozchwiany” rytmicznie. Dzięki gęsto użytym dwudźwiękowym tercjom, kwintom i sekstom – bardzo przy tym dźwięczny. W czasach Chopina mówiło się, że jest „owiany melancholią”.
