Walc Es-dur nosi charakter do głębi paryski. Błyszczy wesołością wytwornego świata. Został napisany w formie polegającej na szeregowaniu serii tanecznych tematów, lecz mimo to stanowi całość integralną, w której jeden temat przechodzi w drugi, przemija i powraca, budując dramaturgię w wielkim stylu. „Jest to obraz sali balowej – zauważa Huneker – natchniony w rytmie, kuszącym do tańca”.
Każdy z siedmiu tematów wnosi odmienność melodycznego charakteru i choreicznego ruchu. Prym wodzi temat inicjalny utrwalający obrotowe, walcowe pas. Za nim idzie temat skoczny, scherzoidalny, pełniący funkcję przerywnika. Temat kolejny wprowadza pierwszy oddech, przejście z ruchu obrotowego na kołyszący, ze skoczności w śpiewność. Dalej znów naprzemiennie tematy skoczne i śpiewne doprowadzające taniec do ekstatycznego uniesienia.
