Barkarola – utwór odurzający pięknem brzmienia i porywający ekspresją – powstała latem 1845 r. Przypuszcza się, że inspiracją mogły być utwory tego gatunku funkcjonujące w repertuarze operowym, zwłaszcza Rossiniego i Aubera.
Po podaniu przez ostinato basowe głównego rytmu pojawia się melodia: śpiewna, dźwięcząca tercjami i sekstami, potem seriami tryli, wezbrana czułością. Po chwili wyciszenia jawi się melodia nowa, która wypełni centrum utworu – równie śpiewna, lecz przy tym niespokojna.
Momentem niezwykłym jest partia utworu, którą Chopin określił słowami dolce sfogato, którym zachwycił się André Gide: „Czy ktokolwiek przed nim miał potrzebę nazwania tego nagłego zachłyśnięcia się powiewem wiatru, niespodziewanie przerywającego rytm muzyki, upajającego wonną świeżością?”.
Sfogato otworzyło drogę do powrotu tematu inicjalnego i apoteozy uczuć. Dalej następuje muzyka finału: sięgnięcie po moment ekstazy, końcowe uciszenie i cztery dźwięczne uderzenia jako wyrazisty gest zamknięcia.
