Utwór w stylu wielkim, par excellence wirtuozowskim, dedykowany baronowej d’Est.
Andante spianato ma charakter onirycznego nokturnu. To, co się dzieje wraz z wejściem tematu poloneza, to dla Jana Kleczyńskiego „prawdziwy fajerwerk cudnych pasaży i śmiałych zwrotów”. Kształt formalny Poloneza wynika z połączenia zasady refrenowości charakterystycznej dla ronda i repryzowości właściwej dla tańca z triem. Temat refrenu podlega wariacyjnym odmianom, a trio tańca prezentuje całą grupę tematów. Główny temat łączy polot, rozmach, brawurę i elegancję i zostaje rozwinięty przez nasycony dźwięcznością i oddany czystej grze temat dopełniający.
W funkcji epizodów pojawiają się trzy tematy, odmienne charakterem i ekspresją. Pierwszy wprowadza ożywienie poprzez koronki melodycznych ornamentów i figuracji, drugi przynosi nastrój lirycznego espressivo. Trzeci łańcuchami sekst i kwint wnosi łagodną dźwięczność, bliską efektom impresjonistycznym.
