Ostatni z Mazurków z 7 opusu, As–dur, podobnie jak Mazurek a–moll posiadał wersję wcześniejszą. Jej rękopis w roku 1824 podarował Chopin Wilhelmowi Kolbergowi, starszemu bratu Oskara. Obie te wersje, wczesna i ostateczna (z roku 1831), różnią się jedynie drobiazgami. Tak więc możemy przypuszczać, że Mazurek ten zrodził się w Szafarni, w tym miejscu Polski, które spina Kujawy z Mazowszem i Pomorze z Ziemią Dobrzyńską. Mamy przed sobą wprawdzie wysublimowaną, ale niewątpliwą kliszę muzyki ludowej. O mazurku tym powie Tadeusz Zieliński: „żywcem wzięty z folkloru”, a przy tym organicznie Chopinowski. Mazurek As–dur należy też do tych mazurków, które przez powtarzalność motywów wprawiają w trans, przenoszą w odrębny świat, który nie tyle mija, ile urywa się z ostatnim dźwiękiem.
