Wśród utworów wydanych przez kompozytora – wprawdzie bez numeru opusowego – znalazł się dedykowany Emilowi Gaillard Mazurek, skomponowany w roku 1840, utrzymany w tonacji a–moll. Zadziwia on odmiennością. Jest mazurkiem pozbawionym wyraźniejszych odniesień do muzyki ludowej, wiejskiej, mazurkiem, który obywa się bez tak charakterystycznego dla tego tańca zaostrzenia rytmu. Część główną Mazurka a–moll wypełnia dialog: melodia pojawia się na zmianę, raz w rejestrze dolnym, raz w górnym, raz w ręce lewej, a zaraz potem w prawej.
Część środkową, przebiegającą w paralelnym A-dur, wypełnia muzyka dziwna, szokująca. Na przestrzeni 36 taktów rozprzestrzenia się i trwa jeden jedyny rodzaj rytmu, bez najmniejszej odmiany. W dodatku – melodia tej części, tocząca się bezoddechowo, bez momentu zatrzymania – została zaprezentowana poprzez jeden jedyny rodzaj faktury – poprzez równoległe oktawy.
Nie może tu być mowy o prymitywizmie. Muzyka zdaje się tu być wyrazem obsesji, myśli krążącej niezmiennie w koło według jednego wzoru, bez zatrzymania. Wracają takty początkowego dialogu, który na koniec wygasa w nostalgicznym zadumaniu.
