Etiuda siódma, C-dur, tonacją tożsama z etiudą pierwszą, charakterem zgoła od niej odmienna, wprowadza radosne, niefrasobliwe ożywienie wyrażone poprzez fakturę bliską toccacie. Brzmienia świetliste i łagodne wynikają z rodzaju użytych tu dwudźwięków: głównie tercji, sekund i sekst. Momenty brzmień delikatnych i subtelnych przywodzą na myśl aurę dźwiękową Etiud Marii Szymanowskiej.
