Drugi z Nokturnów opus 32, skomponowany w tonacji As–dur, w częściach skrajnych, nokturnowych, odznacza się charakterem zadumy, uderza niemal w ton elegijny. Część środkową wypełnia muzyka wzburzona, przebiegająca w innym tempie, metrum i trybie (najpierw w f–moll, następnie w fis–moll). Pojawia się niczym nagłe przypomnienie minionego zdarzenia. Zaskakuje też sposób, w jaki część środkowa przechodzi na powrót w część początkową – nokturnową: powraca ta sama melodia, zmianie ulega jednak jej charakter wyrazowy – z elegijnego przechodzi w stan najwyższego wzburzenia: grana fortissimo i appassionato.
