Mazurek e-moll op. 41 z 1838 r., zwany powszechnie „palmejskim”, powstał i zabrzmiał po raz pierwszy na Majorce. Odzywa się w nim wyraźne echo znad Wisły: melodia najpopularniejszej w dniach powstania pieśni o ułanie i dziewczynie: Tam na błoniu błyszczy kwiecie. Chopin zacytował ją w sposób niemal dosłowny. Zabrzmiała zarazem nostalgicznie i na koniec niemal tragicznie. Tuż za tematem pieśni idzie jego udramatycznione dopełnienie (w H-dur). W części centralnej jawi się liryczna transformacja tematu pieśni – subtelna i szczególnie śpiewna.
W repryzie temat pieśni wraca odmieniony, wypowiedziany fortissimo przez melodię akordów uderzanych z powstrzymywaną siłą i pasją, jako apoteoza. Dalej już tylko nostalgiczny epilog. W unisonie prowadzone wybrzmienie melodii, naznaczonej charakterystycznym dla polskiego folkloru dźwiękiem, sekundą o proweniencji frygijskiej.
