Sonata h-moll – początkowo nieprzychylnie przyjęta, w XX wieku uznana za arcydzieło – nie porzuca odziedziczonej po klasykach dramaturgii dzieła. Spójną całość tworzą tu cztery części, lecz zarazem i przede wszystkim Sonata przynosi esencję muzyki romantycznej. Część pierwsza i ostatnia zostały naznaczone charakterem ballady, druga jest scherzem, a trzecia nokturnem.
Część pierwsza w formie sonatowej, o przetworzeniu uderzającym w ton i charakter balladowy, zakończona jest lirycznym uniesieniem. Scherzo przynosi powiew z innego świata – raczej ze sfery Snu nocy letniej, niż ze świata uczuć rzeczywistych i głębokich. Lekkość i zwiewność tej beztematycznej, etiudowej figuracji daje chwilę wytchnienia. Largo wypełnione zostało śpiewem. Ma kształt i charakter nokturnu, pieśni nocy, właściwie arii. Finale zewnętrznie ma kształt ronda, toczy się zaś w balladowym metrum, na 6/8, ma w sobie ton i ducha ballady. I Jachimecki, i Chomiński usłyszeli w muzyce finału ekspresję natury demonicznej.
