Koncert f-moll, zainspirowany uczuciem do Konstancji Gładkowskiej („Bo ja już mam mój ideał”), pierwszy (choć wydany jako drugi), został skomponowany na planie trzyczęściowego cyklu. Część pierwsza, maestoso, prezentuje na zmianę ożywionego lub zadumanego marsza, larghetto jest nokturnem, a vivace – tańcem, stylizacją kujawiaka. Wyraźnie słyszalne są inspiracje twórczością Hummla, a także fakturą stylu brillant.
Część pierwsza przeniknięta ekspresją między klasyczną wzniosłością a romantycznym entuzjazmem toczy się według zasad formy sonatowej z ekspozycją prezentującą tematy, przetworzeniem przeobrażającym je nie do poznania, repryzą, w której spotykają się na nowo, choć nieco odmienione. O wejściu fortepianu w nokturnowym Larghetto Jarosław Iwaszkiewicz pisał, że „brzmi jak otwarcie bramy do jakiegoś przybytku miłości i spokoju...”. Całość wieńczy Rondo porywające energią.
