O Polonezie B–dur z roku 1828 niewiele wiemy. Jest nam znany, gdyż przepisała go z rękopisu siostra Ludwika, wydał go zaś wśród utworów pośmiertnych Julian Fontana, jako Polonez opus 71 numer 2. Kompozytor sam nie przeznaczył utworu do wydania.
Polonez ten wydaje się być jednym z dokumentów zbliżającego się przełomu. Został skomponowany w stylu wirtuozowskim, stylu brillant. Lecz nie w jego estradowej, a kameralnej odmianie. Co ważne, jak zauważył już Fryderyk Niecks: „wprawdzie brawurowy charakter jest tu rzeczą oczywistą, ale zamiast występować na pierwszym planie – podporządkowuje się coraz bardziej sugestiom myśli i uczucia”. Godne podziwu, jak zgodnie splata się w tym utworze to, co konwencjonalne, z tym, co indywidualne, to, co stanowi wyraz salonowej kokieterii, z tym, co zdradza zbliżanie się romantycznego przełomu. Utwór zbudowany jest z zadziwiającą wprost, precyzyjną, klasyczną symetrią. W tak przygotowanych ramach pojawiają się akcenty dramatycznego dialogu. Dosyć nieśmiałe, ale zapowiadające już to, co stanie się tak ważne dla stylu Chopina dojrzałego: dynamizm wynikający z kontrastowania i przeciwstawiania. Może jeszcze wyraźniej ów dialog faktur i rejestrów słychać w trio poloneza.
