Drugi z Mazurków op. 30, h-moll, ma, podobnie jak pierwszy, charakter miniatury. Ma jednak odmienną barwę, właściwą muzyce łączącej tonację molową z tempem niezbyt wolnym. Kształt ma również niecodzienny. Temat inicjalny, oparty na grze dynamiki, na przemienności piano i forte – zabrzmi tylko raz. Chopin kończy utwór w fis-moll, pozostawiając go w sytuacji tzw. formy otwartej. Tuż przed zakończeniem Chopin ośmiokrotnie powtarza tę samą frazę z odmiennie harmonizowanym akompaniamentem.
