W 1843 r. Chopin skomponował trzy nowe mazurki i złożył w opus 56. Niosą w sobie ton nostalgiczny, choć zarazem pewną zuchwałość i dziwność. Przynoszą okruchy wspomnień konstruowane w całość. Taki właśnie jest szczególnie pierwszy z trzech, H-dur. Rozpoczyna go dialog. Najpierw w głosie niskim padają pytania nieśmiałe, niepewne. Odpowiedź w głosie wysokim jest zdecydowana w swym dążeniu ku górze. I tak rodzi się fraza mazura – z każdym taktem urastającego w siłę, by stać się motywem głównym, wyrazem jego wewnętrznej energii. Potem zaś odzywa się muzyka dziwna: ani oberek, ani walc – rodzaj ritornelu przerywającego dramatyczny przebieg narracji. Dalej mazur z walcowo-oberkowym ritornelem przeplatają się, by w finałowej stretcie połączyć się. Na koniec zaś wigor, zuchwałość i upór mazura bierze górę.
