Mazurek g-moll od pierwszych taktów urzeka tonem refleksyjnym melodii kujawiaka, słyszalnym w wahaniach rytmicznych, w jakby nieopanowanych wzlotach i opadnięciach minorowej melodii i drobnych subtelnościach harmonicznego akompaniamentu. Kontrast wnosi dźwięcznie zharmonizowana melodia mazura (Es-dur). Pełni rolę dawnego tria, lecz tutaj wtopiona organicznie w całość lirycznej narracji. Ton szczególnie osobisty jawi się przy powrocie tematu inicjalnego. Najpierw w momencie mistrzowskiej zmiany barwy: odmiany tonacji i trybu, zaraz potem pojawiają się takty przynoszące ściszenie głosu, spowolnienie tempa, pogrążenie się w zamyśleniu.
