Ballada f-moll – ostatnia z czterech ballad, uznana za szczytowe osiągnięcie gatunku, powstała w 1842 r. Mimo swej niepowtarzalnej odrębności bliska jest Balladzie g-moll – ma podobny rozmach wielkiej formy, podobny dramatyzm partii kulminacyjnych, podobny ton balladowy przenikający całość utworu. Muzyka niczego tu nie naśladuje, niczego nie ilustruje. Wyraża świat przeżyty i przedstawia świat idealny, wyobrażony.
Całość utkana jest z dwu zestrojonych z sobą technik: wariacyjnej i polifonicznej. Narracja nacechowana została ekspresją natury lirycznej i refleksyjnością. Temat główny przybiera kształty i charaktery coraz to odmienne, ulega przeistoczeniom, nabiera życia wzmocniony siłą brzmienia, by sięgnąć szczytu, dochodząc do momentu zatracenia się w ekstatycznej pełni dźwięku. Dalej pojawia się muzyka drugiego tematu rozbrzmiewająca w skupieniu i łagodnie w rytmie bukolicznej siciliany, by dalej rosnąć, rozkwitać, sięgać ekstatycznego szczytu.
