Czwarty z mazurków opus 6 utrzymany jest w rzadkiej tonacji es–moll. Zdaje się być raczej ulotnym lirykiem, nie zaś tańcem. Jednak lirykiem osnutym na rytmach i melodii nostalgicznego kujawiaka. Zadziwia zmiennością harmonii i bogactwem okruchów melodycznych pojawiających się i znikających w głosach towarzyszących melodii głównej. Chopin przypisał Mazurkowi tempo presto (szybko), choć dookreślone wskazówką ma non troppo (szybko, choć nie nazbyt szybko). Mało kto jednak gra go w ten sposób. Grany szybko stałby się oberkiem.
