Etiuda jedenasta przygotowuje nastrój dla zamykającej zbiór etiudy dwunastej, c-moll, uderzającej siłą i pasją, nazywanej powszechnie, od czasów Liszta, „rewolucyjną”. Pierwszy jej akord odzywa się jak wystrzał, a potem już tylko toczy się con fuoco i con forza masa brzmień wzburzonych i gniewnych, ponad którymi energico i appassionato, z najwyższą pasją i coraz to natarczywiej, strzelają w nieczułe niebo tony o kształcie okrzyków i wołań.
Logika muzyczna kazała Chopinowi również w tej minorowej etiudzie dać pikardyjskie, majorowe zakończenie o jasnym i zdecydowanym brzmieniu.
