Mazurek As-dur przynosi muzykę niezapomnianą, wyrażoną poprzez kształt kunsztowny. Z pozoru chodzi o zwyczajny taniec z triem i kodą, zbudowany z dwu skontrastowanych tematów. Lecz temat inicjalny wraz z przebiegiem narracji przeobraża się tak, jak to bywa w balladzie. Po raz pierwszy brzmi łagodnie i skromnie, choć już czuje się w nim pewną dozę godności i uśpione gwałtowne emocje. Dalej melodia mazura zostaje wzmocniona i udźwięczniona przez seksty i tercje. Wreszcie powraca w rejestrze wiolonczelowy ton fortepianu, by wyrwać się znowu w stronę brzmień wysokich i pełnych. Między tym pojawia się muzyka o charakterze dawnego tria powtarzająca jedną i tę samą, wzlatującą ku niebu frazę. W zadziwienie nad kunsztownością harmoniczną wprawia parę taktów poprzedzających kodę Mazurka, wypełnionych „sekwencyjnym” powtarzaniem jednego motywu na różnych stopniach schromatyzowanej skali.
