Koncert e-moll, skomponowany niedługo po pierwszym, f-moll, dzieli z nim formę, fakturę, a przede wszystkim poetycką, młodzieńczą, romantyczną aurę. Jak pisał François-Joseph Fétis: „Jest dusza w tych melodiach, jest fantazja w tych pasażach, a wszędzie jest oryginalność”.
Część pierwsza, Allegro, prowadzi narrację dumnie, z rozmachem i wyraźnie, a przenika je duch poetycznego ożywienia. W świat dźwiękowej magii przenosi część środkowa – Larghetto – dookreślona w partyturze, za przykładem Mozarta, nazwą Romancy. Panuje tu duch rozmarzenia, intymnego liryzmu, a sam kompozytor nazwał je romansowym i melancholicznym. Narracja fortepianu snuje się niekiedy na granicy snu i jawy, na sposób swobodnej improwizacji. Rondo następuje attacca, budząc z zadumy tanecznym rytmem, tempem i siłą gestu. Wciąga w taniec, zabawę i grę. Fortepian igra tu z orkiestrą, tematy zaś (z refrenem o rysach krakowiaka) stają naprzeciw szaleństwu pianistycznych figuracji.
