Około 1835 r. Chopin zaczął pracować nad dwoma nowymi zeszytami mazurków: opus 30 i 33. W każdym ze zbiorów umieścił po cztery utwory i w każdym z nich mazurki ostatnie, zamykające opus przybierają kształt choreicznych poematów. Mazurki poprzedzające owe apoteozy prezentowały muzykę o kształcie i ekspresji skromniejszej, skupione, bardziej lapidarne lub bardziej ulotne. Pojawiały się i znikały jak pierwszy, w c-moll, zainspirowanym kujawiakiem.
