Drugi mazurek, e-moll, przynosi tęskną nutę kujawiaka lento ma non troppo. Melodia zdaje się ewokować nastrój i charakter gry wiejskiego skrzypka, biegłego w sztuce zdobienia pierwotnej melodii. Niewyodrębnioną część środkową wypełnia mazur lub też oberek. Mazurkowy motyw inicjalny wraca uporczywie, podparty rubasznym przytupywaniem, potem taniec zamiera. Dalej Chopin oddaje głos akordom, które ruchem sekund tańczą w miejscu, uwiązane przez niezmiennie trwającą nutę basu. Wraca melodia kujawiaka, a z nią nastrój początkowy, oscylujący między ożywieniem a owym tęsknym zamyśleniem.
