Muzykę drugiego z nokturnów z opus 55 nazwano „zapisaną improwizacją”. Chopin rozsnuwa tu swoje myślenie lub raczej dumanie wyrażone dźwiękami. Narracja toczy się w tempie wolnym i powstrzymywanym (lento sostenuto), w metrum długooddechowym 12/8. Melodia płynie samotnie na tle niezwyczajnie rozległego akompaniamentu. Choć ta samotność bywa co chwila przerywana przez głos górny – krystalicznie jasny i wzniosły.
Nokturn Es-dur został skomponowany w kształcie nieznanym innym nokturnom. Miejsce kontrastu zajmuje w nim nieustanne falowanie melodycznej narracji: między piano a forte, między wezbraniem uczuć a ich uciszeniem. Można nawet nie zauważyć, że muzyka drugiej fazy tego dwufazowego utworu wprawdzie na sposób wariacyjny, jednak powtarza muzykę fazy pierwszej.
