Dedykantką drugiego z walców, wydanych jako opus 64, była inna królowa paryskich salonów, baronowa Charlotta Rotschild, żona słynnego bankiera i mecenasa sztuki, Nathaniela. Cztery lata wcześniej otrzymała dar królewski: dedykację Ballady f–moll. Walc cis–moll – w swej kategorii – jest również arcydziełem. Arcydziełem poetyczności wyrażonym w sposób zwięzły, esencjonalny.
Walc ma kształt trzyczęściowej choreicznej miniatury, jest tańcem z triem. Niezapomniany temat inicjalny niesie w sobie dźwięczność, słodycz, melancholię. Małą antologię zestawić by można z określeń, jakimi starano się oddać jego nieuchwytną aurę. Jamesa Hunekera poniosła chyba egzaltacja: usłyszał w tej kantylenie aż „ból liryczny doprowadzony do szału”. Melodii tria kazał Chopin zabrzmieć nieco wolniej i w tonacji Des–dur, jak to nieraz lubił robić, zmieniając ton i barwę poprzez tzw. przemianę enharmoniczną. Szczyt kondensacji: wzlot cichego uniesienia dokonany zostaje na przestrzeni parunastu zaledwie taktów. Prostotę formy wzbogacił Chopin w sposób dotąd nie stosowany: po zabrzmieniu każdego z tematów, obu – co do swego charakteru – lirycznych i kantabilnych, puścił w ruch zwiewne i eteryczne moto perpetuo ritornelu.
Wzór walca typu mélancolique, który w drugiej połowie wieku stanie się walcem triste, znaleźć można w Walcu a–moll, drugim z opus 34. Walc cis–moll przyniósł muzykę jeszcze subtelniejszą, jeszcze bardziej uwewnętrznioną: jej ton liryczny jest nacechowany niepowtarzalną odmianą intymności.
