W 1836 r. wydaje Chopin swoją, powstałą przypuszczalnie w Wiedniu, pierwszą balladę – manifest czystego romantyzmu.
Schumann pisał: „Wydaje mi się najbliższym jego geniuszu jego dziełem. Powiedziałem mu, że ze wszystkiego, co dotychczas stworzył, najbardziej przypadła mi do serca”. Chopin odparł z naciskiem: „To mnie cieszy, bo i ja najwięcej ją lubię, jest mi najdroższa”.
Już od pierwszych dźwięków przebieg opanowuje balladowa aura. Rubato wstępnych taktów to jakby budzenie się z zamyślenia, wydobywanie z pamięci. I zaczyna się niezwykła muzyczna opowieść snuta melodią piękną, melancholicznie-nostalgiczną, która wznosi się i opada w kołyszącym metrum 6/4. Wchodzi nowy motyw i sytuacja nabiera tonów dramatycznych. Dalej drugi temat szczególny, zrazu subtelny, zjawiskowy, mający swoje nieodstępne dopowiedzenie. Dalej oba tematy przeniesione w inną sferę tonacyjną ulegają gruntownemu przeobrażeniu, repryza i wieńcząca całość koda pełna dynamizmu i blasku.
