Jan Ekier to postać wyjątkowa w historii warszawskiego konkursu pianistycznego. W Filharmonii Narodowej podczas Konkursu Chopinowskiego można oglądać wystawę poświęconą jego działalności.
Związek profesora z warszawskim konkursem pianistycznym trwał 77 lat. Wątek Konkursów Chopinowskich przewijał się przez cały jego życiorys, odkąd Zbigniew Drzewiecki – jego profesor fortepianu – wytypował go do startu w trzecim turnieju. Jan Ekier został laureatem ósmej nagrody, według Konstantego Regameya był „najlepszym Polakiem startującym w Konkursie”. Po II wojnie światowej Ekier debiutował jako najmłodszy juror IV Konkursu, od tamtej pory wielokrotnie pełnił tę funkcję. Był też przewodniczącym jury oraz członkiem Komitetu Honorowego Konkursu, jako pedagog doprowadził Piotra Palecznego do finału Konkursu w 1970 roku.
Ekier poświęcił życie Chopinowi. Jak sam mówił: „Dziwną jest rzeczą, że człowiek, którego się nie znało, który żył w innej epoce i środowisku […] może tak silnie zaważyć na życiu innego człowieka, żyjącego w innym czasie i zupełnie innych warunkach. Mogę stwierdzić, że Chopin działa wszechstronnie swoją osobowością na całą moją naturę”. Życiem i twórczością kompozytora Jan Ekier zajmował się w rozmaitych dziedzinach swojej działalności. Jako pianista rozważał kwestie wykonawcze dzieł Chopina. Jako pedagog uczył, jak należy podchodzić do jego twórczości. Jako chopinolog starał się go zrozumieć. Jako edytor postawił sobie za cel uchwycenie jego intencji twórczej.
Podczas Konkursu Chopinowskiego w lewym foyer na poziomie parteru Filharmonii Narodowej można oglądać wystawę poświęconą jego wszechstronnej działalności. Jej organizatorem jest Fundacja Wydania Narodowego Dzieł Fryderyka Chopina.
Kurator wystawy: dr Aneta Teichman
