Rok 1955 to powrót Konkursu do odbudowanego budynku Filharmonii Warszawskiej, której nadano wówczas miano Filharmonii Narodowej. Prace budowlane i wykończeniowe trwały do ostatnich chwil przed inauguracją i z tego powodu Konkurs został przesunięty z października 1954 roku na luty roku następnego, co tym razem wyjątkowo zwiększyło przerwę pomiędzy edycjami do 6 lat. Termin inauguracji związany był teraz nie z rocznicą śmierci Fryderyka Chopina, lecz z dniem jego urodzin – według ówczesnego stanu badań: 22 lutego. Konkursy będą odbywać się zimową porą jeszcze w roku 1960 i 1965, by w 1970 powrócić do terminu jesiennego.
Uczestnikom V edycji poprzeczkę ustawiono wysoko. W każdym z trzech etapów pianista musiał zmierzyć się z obszernym programem. Wcześniej konieczne było przebrnięcie przez eliminacje. W hotelu Polonia, gdzie zakwaterowani byli uczestnicy, zainstalowano 70 fortepianów do ćwiczeń. Jury, które w konkursach przedwojennych zasiadało na estradzie, przeniesione zostało w znacznie bardziej ustronne miejsce – na balkon widowni, gdzie od tej pory ulokowane jest już tradycyjnie.
Konkurs był wielkim wydarzeniem muzycznym i towarzyskim – gościła na nim królowa belgijska Elżbieta, a w Warszawie i wielu innych miastach odbyło się 70 koncertów i 80 recitali.
W pianistycznym turnieju zwyciężył reprezentant gospodarzy: Adam Harasiewicz triumf zapewnił sobie doskonałym występem w finale. Prowadzący do tego momentu Vladimir Ashkenazy na ostatnim etapie zaprezentował się słabiej i zajął II miejsce.
Laureaci
Nagroda I: Adam Harasiewicz (Polska)
Nagroda II: Vladimir Ashkenazy (ZSRR)
Nagroda III: Fou Ts’Ong (Chiny)
Nagroda IV: Bernard Ringeissen (Francja)
Nagroda V: Naum Shtarkman (ZSRR)
Nagroda VI: Dmitry Paperno (ZSRR)
Nagroda VII: Lidia Grychtołówna (Polska)
Nagroda VIII: Andrzej Czajkowski (Polska)
Nagroda IX: Dmitry Sakharow (ZSRR)
Nagroda X: Kiyoko Tanaka (Japonia)
Nagroda Polskiego Radia za najlepsze wykonanie mazurków: Fou Ts’Ong (Chiny)
Wyróżnienia
Emi Béhar (Włochy)
Monique Duphil (Francja)
Péter Frankl (Węgry)
Stanislav Knor (Czechosłowacja)
Edwin Kowalik (Polska)
Nina Lelchuk (ZSRR)
Miłosz Magin (Polska)
Annerose Schmidt (NRD)
Irina Sijalova (ZSRR)
Tamás Vásáry (Węgry)
Jury
Guido Agosti (Włochy)
Stefan Askenase (Belgia)
Arturo Benedetti-Michelangeli (Włochy)
Émile Bosquet (Belgia)
Harold Craxton (Wielka Brytania, wiceprzewodniczący)
Zbigniew Drzewiecki (Polska, przewodniczący)
Jacques Février (Francja)
Floria Guerra (Chile)
Emil Hájek (Czechosłowacja)
Jan Hoffman (Polska)
Louis Kentner (Wielka Brytania)
Lazare Lévy (Francja)
Witold Lutosławski (Polska)
Joseph Marx (Austria)
František Maxián (Czechosłowacja)
Lev Oborin (ZSRR, wiceprzewodniczący)
Lubomir Pipkov (Bułgaria)
Bruno Seidlhofer (Austria)
Hugo Steurer (NRD)
Ma Su-Cun (Chiny)
Stanisław Szpinalski (Polska, sekretarz)
Henryk Sztompka (Polska)
Józef Śmidowicz (Polska, zastępował chwilowo nieobecnych jurorów)
Magda Tagliaferro (Brazylia, wiceprzewodnicząca)
Erik Then-Bergh (RFN)
Margerita Trombini-Kazuro (Polska)
Imré Ungár (Węgry)
Maria Wiłkomirska (Polska, zastępowała chwilowo nieobecnych jurorów)
Yakov Zak (ZSRR)
Carlo Zecchi (Włochy)
Jerzy Żurawlew (Polska)
